Τα παινάδια
Θες να με κάνεις να σε μισήσω;Δεν έχεις παρά να αραδιάσεις,χωρίς περιστροφές και τσιριμόνιες,μία-μία τις αδυναμίες μου.Και αφού το "κατ'εικόνα" και "καθ'ομοίωσιν" ήταν ωραία έμπνευση που δυστυχώς παρέμεινε ως τέτοια,η αχτινογραφία θα δείξει πολλές απ'αυτές.Ευτυχώς οι μηχανισμοί επούλωσης είναι καλολαδωμένοι.Τόσα χρόνια στο μετερίζι της αυταπάτης,θα βρεθεί ένας τρόπος να εξοστρακιστούν τα βέλη που βουτήχτηκαν στο φαρμάκι της ειλικρίνειας.
Ταϊζοντας με φτυάρι τον εγωϊσμό,δημιουργούμε αντισώματα στην αλλεργία που μας προκαλεί η δύναμη και οι επιτυχίες των άλλων.Εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε τα κοντινά πρόσωπα.Ορκιζόμαστε γονυπετείς στο όνομα της φιλίας,αντικρίζοντας όμως την πλάτη των φίλων μας να ξεμακραίνει,διαπιστώνουμε πως το σαράκι που γευματίζει μέσα μας είναι άθεο.
Οι δικολάβοι των σχέσεων στέκουν σαν κλαίουσες ιτιές πάνω από το ανθρώπινο ποτάμι.Προτού αρχίζουν να οιμώζουν για την έλλειψη της επικοινωνίας(λες και η ανθρώπινη επαφή είναι είδος προς εξαφάνιση που χρήζει προστασίας),καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουν πως το ανθρώπινο έγκειται στην αδυναμία.Εκείνη που παρατηρεί τα ελαττώματα στο μικροσκόπιο και αποστρέφει το βλέμμα απ'το τηλεσκόπιο,όσον αφορά τα προτερήματα.
Η φιλαυτία,σαν όλα τα θηλυκά,απαιτεί την διαρκή προσοχή μας.Πλανεύτρα,φλογερή ερωμένη.Για χάρη της ξεχνάμε το όποιο μέγεθος μας.Οι έπαινοι και οι κολακείες μάς χαρίζουν κοθόρνους.Εύθραυστους σαν γυαλί βέβαια αλλά μας δίνουν μπόι,έστω και παροδικά.Μιλώντας για φούμαρα και γυάλινα υποδήματα,το γνωστό παραμύθι μοιάζει να επαναλαμβάνεται.Μόνο που αυτή τη φορά,το ευτελές ζαρζαβατικό στο οποίο θα μεταμορφωθεί η άμαξα που θα μας φυγαδεύσει, προτού αποκαλυφθεί η αλήθεια,δε θα είναι κολοκύθα,αλλά μάλλον αγγούρι.
posted by still ill @ 11:50 AM
8 Comments:
Μου θυμίσατε τα "Μυστικά της συμπάθειας" του Παπαγιώργη. Θα τα ξαναδιαβάσω τρώγοντας αγγουράκι τουρσί.
Χαίρομαι που το λέτε.Θαυμάζω απεριόριστα τον Παπαγιώργη,με έχει διαβρώσει η γραφή του,αν και ομολογώ πως η ανάγνωση των βιβλίων του πριν από χρόνια,σε τρυφερή ηλικία,προκάλεσε ανήκεστο βλάβη στο βλέμμα μου.
Όσο για το αγγουράκι τουρσί,συχνά πυκνά το συνοδεύω με oυζάκι που επίσης θαυμάζω απεριόριστα.
Τυγχάνω ομοιοπαθής ως προς την ανήκεστο βλάβη στο βλέμμα από παπαγιώργεια αναγνώσματα σε τρυφερή ηλικία!
Αλλά με ανακουφίζει η γνώση ότι όλα τα βλέμματα δεν είναι παρά βλάβες εν εξελίξει.
"Βλαβες εν εξελιξει";;;
Τι θες να πεις δλδ, οτι ολοι βλεπουμε Δρουζα;
...καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουν πως το ανθρώπινο έγκειται στην αδυναμία.
..όχι μόνο θα ήταν καλό, αλλά ίσως να χαρακτηριζόταν έως και ουτοπικό. Στην πλειοψηφία... Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις σαν και σένα, που εμένα μου δίνουνε κουράγιο.
Τίποτ' άλλο.
Τι είναι τα "παιναδια";
Making love with his ego Ziggy sucked up into his mind
(Πώς γίνεται και όταν ακούω τον Thin White Duke ακόμα και σήμερα μοιάζει τόσο φρέσκος??)
Και μένα,mindstripper,είναι η ευαισθησία που αποπνέουν πολλά κείμενα εδώ μέσα και η ματιά κάποιων ανθρώπων,όπως αποκαλύπτεται από αφηγήσεις και εικόνες,που μου ξαναδίνουν την πίστη μου στον κόσμο.
Το ότι και η δική σου ανήκει σ'αυτές,δεν θα σου το πω.Το ξέρεις ήδη,ας μην γίνω η ενσάρκωση του σημειώματος μου.
Παινάδι(το)-(λαϊκ.)[από το ρήμα παινώ],αξιέπαινη ιδιότητα,προτέρημα.ΑΝΤ.ψεγάδι.
(Από λεξικό-προσφορά ενός περιοδικού για την τηλεόραση και το ξόμπλι).
Μπορεί να μη βλέπουμε τη Δρούζα,τουλάχιστον διαβάζουμε γι'αυτήν.
Citronella,ότι σου έγραψα για τους άλλους αγαπημένους μου,ισχύει και για τον Bowie.Ίσως περισσότερο σ'αυτόν γιατί πάντα μου φαινόταν τόσο κοντινός και συνάμα τόσο απρόσιτος.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home